Վրացուհին Ֆեյսբուքի օգնությամբ գտել է իր կենսաբանակն հորը՝ Գուրգենին |МедиаМесс

Խորը շունչ քաշելով՝ Թամունա Մուսերիձեն վերցնում է հեռախոսը և հավաքում թանկարժեք հեռախոսահամարը։ Նա երազում էր այս պահի մասին այն պահից, երբ առաջին անգամ կասկածեց, որ որդեգրվել է:

Թեև թվում էր, թե նրան վերջապես հաջողվել է գտնել 40 տարի առաջ ծննդաբերած կնոջը, սակայն Թամունան քաջ գիտակցում էր, որ անպայման չէր ուրախանա իր զանգից։

Սակայն այն, ինչ նա չէր սպասում, այն էր, որ գծի մյուս ծայրում կանացի ձայնը կհնչեր այնքան սառը և նյարդայնացած։

«Նա սկսեց բղավել ինձ վրա՝ ուղիղ հեռախոսի մեջ, որ երբեք երեխա չի ծնել: Որ նա չի ուզում ինձ հետ գործ ունենալ»,- հիշում է Թամունան՝ պարզաբանելով, որ զարմանքից այնքան չի տխրել, որքան զարմացել է նման զայրացած հանդիմանությունից։

«Ես պատրաստ էի բառացիորեն ամեն ինչ լսել», - շարունակում է նա: «Բայց իրականությունը գերազանցեց իմ բոլոր երևակայությունները»:

Թամունան քաջ գիտակցում էր, որ մայրը, ով իր ողջ կյանքում երբեք թույլ չի տվել իր աղջկան իմանալ իր մասին, դժվար թե ցանկանա վերամիավորվել իր հետ, և այնուամենայնիվ նա որոշել է փորձել իր բախտը:

Նա չափազանց շատ էր ուզում իմանալ, թե ինչպես և ինչ հանգամանքներում է որդեգրումը տեղի ունեցել: Եվ նրան դեռ հետապնդում էր այն հարցը, թե ով է այդ ժամանակ իր իսկական հայրը, և նա կարող էր պատասխանը ստանալ միայն իր իրական կենսաբանական մորից:

Որոնողական աշխատանքները սկսվել են դեռ 2016թ. Մահվանից հետո մոր տանը փաստաթղթերը դասավորելիս Թամունան զարմացել է, երբ այնտեղ գտել է ծննդյան վկայական՝ իր անունով, բայց բոլորովին այլ ծննդյան տարեթիվով։ Այսպես նա առաջին անգամ կասկածեց, որ իր ծնողները որդեգրել են իրեն։

Համացանցը փնտրելուց հետո նա ստեղծեց Facebook-ի խումբ, որը կոչվում է Vedzeb կամ «Ես փնտրում եմ»՝ հույս ունենալով գտնել իր իսկական կենսաբանական ծնողներին:

Սակայն, լինելով մասնագիտությամբ թղթակից, Թամունային փնտրելու ընթացքում առաջինը նա բացահայտեց երեխաների թրաֆիքինգի լայնածավալ հանցավոր սխեման, որը տարիներ շարունակ կանոնավոր կերպով գործում էր Վրաստանում։ Տասնամյակներ շարունակ սպիտակ վերարկուներով խաբեբաները թաքցնում էին նորածին երեխաներին իրենց ծնողներից՝ ասելով, որ երեխան չի գոյատևում, որպեսզի հետո կարողանան երեխաներին վաճառել այլ ընտանիքների:

Թամունայի տքնաջան աշխատանքի շնորհիվ հնարավոր եղավ վերամիավորել հարյուրավոր ընտանիքներ, սակայն դա չպարզեց նրա սեփական ծագումը և շարունակեց առեղծված մնալ լրագրողի համար։

«Ես այս պատմության թղթակիցն էի, բայց այն նաև անձնական առաքելություն ուներ ինձ համար», - հիշում է նա:

Ամեն ինչ փոխվեց անցյալ ամառ, երբ իր ֆեյսբուքյան խմբի միջոցով նա հաղորդագրություն ստացավ վրացական հեռավոր գյուղից մի անծանոթից, ով ասում էր, որ գրեթե 40 տարի առաջ ճանաչում է մի կնոջ, ով թաքցրել է իր հղիությունը և հետևաբար գաղտնի ծննդաբերել. սեպտեմբերին 1984 թ.

Մոտավորապես նույն ժամանակ ծնվեց Թամունան, ինչի մասին նա հրապարակավ պատմեց իր խմբի անդամներին։

Անծանոթը համոզված էր, որ իր վաղեմի ծանոթը Թամունայի իսկական մայրն է։ Եվ նա նույնիսկ կարողացավ նրան ասել ամենագլխավորը՝ ծննդաբերուհու անունը։

Համացանցում որոնումը արդյունք չտվեց, իսկ հետո Թամունան իր խմբում հարցրեց, թե արդյոք որեւէ մեկը ճանաչո՞ւմ է այդ անունով կնոջ։

Շուտով խմբի անդամներից մեկը նրան հաղորդագրություն է ուղարկել՝ ասելով, որ 1984 թվականին գաղտնի ծննդաբերած կինը իր մորաքույրն է։

Նա խնդրել է խմբից հեռացնել Թամունայի հարցով հաղորդագրության բնօրինակը՝ ԴՆԹ թեստ անցնելու խոստման դիմաց։

Երբ Թամունան զանգահարել է մորը, նա պարզապես սպասում էր գենետիկական թեստի արդյունքներին։

Նրանք ժամանեցին մեկ շաբաթվա ընթացքում։ ԴՆԹ թեստը ոչ մի կասկած չթողեց՝ Ֆեյսբուքում Թամունային գրած կինն իսկապես նրա հորեղբոր տղան էր։

Նման անհերքելի ապացույցներ ձեռքին Թամունան կարողացավ համոզել մորն ընդունել ճշմարտությունը և ասել հոր անունը՝ Գուրգեն Խորավա։

«Առաջին երկու ամիսների ընթացքում ես չէի կարողանում գլուխս փաթաթել այն փաստի շուրջ, որ այս ամբողջ պատմությունն իսկապես ինձ հետ էր կատարվում», - հիշում է նա: «Ես պարզապես չէի կարող հավատալ, որ ինձ հաջողվեց գտնել նրանց երկուսին»:

Իմանալով հոր անունը՝ Թամունան արագ գտավ նրան Facebook-ում։ Եվ առաջին բանը, որ նա իմացավ, այն էր, որ նա սոցիալական ցանցերում նրա բազմաթիվ բաժանորդներից մեկն էր. Թամունա Մուսերիձեի աշխատանքը վրացական ընտանիքների վերամիավորման վերաբերյալ հայտնի է ամբողջ երկրում:

Ամենազարմանալին այն էր, որ երեք տարի առաջ երկուսն էլ միմյանց ավելացրին իրենց ընկերների ցուցակում։ Երբ նա հետևում էր Թամունայի իր իսկական ընտանիքի որոնումներին, նա չէր պատկերացնում, որ ինքն էլ դրա մի մասն է:

«Նա նույնիսկ չգիտեր, որ իմ կենսաբանական մայրը հղի է իր երեխայից»,- բացատրում է Թամունան։ «Դա մեծ անակնկալ էր նրա համար».

Նորահայտ հարազատները կապվել են միմյանց հետ և շուտով պայմանավորվել հանդիպել Զուգդիդիում՝ Գուրգենի հայրենի քաղաքում՝ արևմտյան Վրաստանում, Թբիլիսիից մոտ 260 կմ հեռավորության վրա, որտեղ ապրում է նրա դուստրը:

Հիմա, հիշելով այդ ճամփորդությունը, Թամունան ասում է, որ շոկի մեջ է եղել. Սակայն Գուրգենի այգու դարպասներին մոտենալով՝ կինը հանկարծ զարմանալի հանգստություն զգաց։

Երբ 72-ամյա տարեց տղամարդը դուրս եկավ նրան ընդառաջ, նրանք նախ գրկախառնվեցին, իսկ հետո մի պահ քարացան՝ ավելի ուշադիր նայելու միմյանց, և երկուսն էլ չկարողացան զսպել ժպտալը։

«Մինչ նա ինձ էր նայում, տարօրինակ զգացում առաջացավ ինձ վրա»,- հիշում է նա։ «Նա կարծես անմիջապես հասկացավ, որ ես իսկապես իր դուստրն եմ»: Եվ ես ուղղակի համակված էի տարբեր զգացմունքներով»։

Նա բավականաչափ հարցեր ուներ, բայց որտեղի՞ց սկսել:

«Ուղղակի նստեցինք իրար կողքի, նայեցինք իրար ու փորձեցինք գտնել մեր ընդհանրությունները»,- ասում է Թամունան։

Զրույցի ընթացքում պարզ դարձավ, որ հայրն ու դուստրը բազմաթիվ ընդհանուր հետաքրքրություններ ունեն։ Գուրգենը ժամանակին Վրաստանի պետական ​​բալետի հայտնի պարող էր, ուստի ուրախությամբ տեղեկացավ, որ Թամունայի երկու դուստրերն էլ, այսինքն՝ երկու թոռնուհիները, կիսում են այդ կիրքը։

«Երկուսն էլ սիրում են պարել»,- ժպտում է Թամունան։ «Այո, և ամուսինս նույնպես»:

Թամունային հանդիպելու համար Գուրգենը ամբողջ ընտանիքին հավաքել է իր տանը։ Նրան ծանոթացրել են նոր հարազատների հետ՝ խորթ քույրեր, քույրեր, հորեղբայրներ, հորեղբայրներ և հորեղբայրներ:

Ընտանիքի անդամները միաբերան համաձայնել են, որ կորցրած հարազատների միջև կան խիստ նմանություններ։ «Հորս բոլոր երեխաներից ես ամենաշատն եմ նրան նման»,- ասում է Թամունան։

Նրանք երեկոն անցկացրեցին միմյանց պատմելով իրենց կյանքից, մինչդեռ ակորդեոն նվագող Գուրգենի նվագակցությամբ վայելում էին վրացական ավանդական տնական խոհանոցն ու երգերը։

Չնայած այն հանգամանքին, որ տեղի ունեցավ իր հոր հետ երկար սպասված ծանոթությունը, Թամունային դեռ տանջում էր այն հարցը, թե արդյոք նա, ինչպես և հազարավոր վրացի երեխաներ, ծնվելիս գողացել են մորից և վաճառվել անծանոթներին։

Սակայն նրա որդեգրողներն այլևս ողջ չէին, ուստի հարցնող չկար։

Ի վերջո, հոկտեմբերին նա հնարավորություն ստացավ այդ հարցը տալ իր ծնած մորը:

Նրանց հանդիպումը կազմակերպել էր լեհական հեռուստաընկերությունը, որը վավերագրական ֆիլմ էր նկարահանում Թամունի մասին։ Լրագրողները պայմանավորվել են միայնակ հանդիպել մորն ու դստերը։

Պարզվեց, որ, ի տարբերություն շատ անհետ կորած երեխաների, որոնց Թամունան օգնել է վերամիավորվել իրենց ծնողների հետ, նա ինքը չի գողացել ծնողներից։ Մայրն ինքը լքել է իր նորածին դստերը, և այդ գաղտնիքը պահել է 40 տարի։

Նրա ծնողները ոչ միայն ամուսնացած չեն եղել, այլեւ նրանց առաջին կարճ հանդիպումը միակն է եղել։

Ամոթից այրվելով՝ մայրը որոշել է բոլորից գաղտնի պահել իր հղիությունը։ 1984 թվականի սեպտեմբերին ծննդաբերության համար Թբիլիսի մեկնելիս հարազատներին համոզում է, որ պատրաստվում է փոքր վիրահատության։ Իսկ ծննդաբերությունից հետո նա անմիջապես չի վերադարձել տուն, այլ մնացել է մայրաքաղաքում, քանի դեռ Թամունայի համար նոր ընտանիք են գտել։

«Ինձ համար շատ ցավալի էր իմանալ, որ կյանքիս առաջին 10 օրը՝ մինչ որդեգրումը, մենակ եմ անցկացրել մորս հետ»,- խոստովանում է Թամունան։ «Ես փորձում եմ չմտածել այդ մասին».

Նրա խոսքով՝ մայրը խնդրել է իրեն ստել և բոլորին ասել, որ իրեն էլ են առևանգել։ Նա նույնիսկ սպառնացել է դստերը խզել նոր վերականգնված շփումը։ Բայց նա կտրականապես հրաժարվեց՝ պատճառաբանելով, որ իրեն թույլ տալ չի կարող դա անել։

Ըստ Թամունայի՝ սա կոպիտ անարդարություն կլինի բոլոր ծնողների նկատմամբ, ում երեխաներին իրականում գողացել են հենց ծնունդով։

«Եթե ես ստեմ, այս մայրերին այլեւս ոչ ոք չի հավատա»,- վստահ է նա։

Ի պատասխան՝ մայրը ցույց տվեց դուռը, և այդ ժամանակվանից նրանք չեն խոսել:

«Հիմա ես նորից կգնա՞մ այս ճանապարհը։ - Ինքն իրեն հարցնում է Թամունան, իսկույն ինքն իրեն պատասխանում. - Իհարկե, անպայման նորից կանեի։ Ի վերջո, ես այնքան շատ բան իմացա իմ նոր ընտանիքի մասին»։